Ziya Paşa’nın ünlü dizesinde belirttiği gibi önemli olan “söylenen veya verilen sözler” değil, yapılan “işler” ve ortaya konan “eserler”. Kişisel görüşüm laf ve işin sıklıkla birbiriyle ters orantılı olduğu yönünde. Yani söylenen veya verilen sözler arttıkça, yapılan işler azalmakta. 

İş yapanların nutuk atmakla, nutuk atanlarınsa iş yapmakla başları pek hoş değil. Diğer bir deyişle; çok daha fazla gürültü çıkarmakta yerinde sayanlar, koşanlara oranla.
* * *
İyi iş ortaya koyması için yaptığı işten zevk alması gerekiyor insanın, hayat boyu zevk alabilmesi için de sevdiği mesleği seçmesi. Büyüklerin küçükleri kendi düşüncelerine göre yönlendirmemeleri, onların farklı beğeni ve yeteneklere sahip olabilecekleri gerçeğini göz ardı etmemeleri gerekiyor. Yapılan işin nasıl yapıldığı, hangi işin yapıldığından çok daha önemli; tabi ki doğru olan işlerin yapılması koşulu ile. Bazıları çok şanslı, sıfırdan başlayıp istedikleri gibi yapabildikleri için işlerini. Bazıları ise zorunlular, öncekilerin bozduklarını düzeltmeye. Bazen de kalabalıklar lafla meşgulken, birkaç kişi çıkıp, görebiliyor bütün işleri.
* * *
Günümüzde bir toplumun veya ulusun gücü, çalışanlarının, özellikle de beyinleriyle çalışanlarının, gücü ile doğru orantılı. Toplumun önünde yer alan kişilerse, yürümekle yetinmeyip koşmak zorundalar. Bu koşunun hangi yöne doğru yapıldığı da son derece önemli. Geriye doğru koşanların yönettiği bir toplum, gerileyebiliyor hızla. Mehter takımının iki ileri bir geri gittiğini sananlar ise yanılgı içindeler. İki ileri gittikten sonra bir yana dönüyor; yani hep aynı yönde ilerliyor mehter takımı.
* * *
Laf çok önemli değilse de, peki hiç mi konuşmamalı? Kesinlikle hayır. Çok dikkatli kullanılmalı “Söz gümüşse sükut altındır” özdeyişi; özellikle de “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” ve “Bal tutan parmağını yalar” gibi atasözlerinin bulunduğu ülkemizde. Gerektiğinde konuşmamak da sakıncalı; en az, fazla konuşmak kadar. Bilgi sahibi olmalı öncelikle; ardından da uygun bir zamanlama ile en kısa ve doğru konuşmayı yapmalı, gerektiğinde. Lafa bakıp, insana inanılmıyor; insana bakıp, lafa inanılıyor. Hep doğruyu söylemeli, ama her doğruyu söylememeli…