Milliyet Ege 11.05.2008
 

Her şey bir televizyon kanalında konuşan bir mankenin “Dağdaki çobanla benim oyum eşit mesela, niye?” sorusu ile başladı. Ayrıca AKP’yi “Ayak takımının iktidara getirdiği parti” olarak niteleyen mankenimiz tüm demokrasi havarileri tarafından anında çarmıha gerildi. Konuşmanın devamındaki “Gecekondu dikenle, kaçak elektrik ve su kullananla, vergi kaçıranla (bunları yapmayan) benim oyum neden eşit?“şeklindeki sözler ise nedense hiç tartışılmadı. Lakabı “Çoban” olan bir devlet büyüğümüzü anımsadım; gerçi kendisi sonradan çiftçiliğe merak sarmış, ektiği tohumlar her tarafı kapladığında, bir üst kata çıkarak oradan kendi ürünlerine karşı savaş vermişti. Derken başbakanımız çıktı, sanki “Eğer oy vermedeki eşitliği tartışmaya açarsanız doğrudan demokrasiyi tartışmaya açmış olursunuz” sözlerinin sahibi o değilmiş gibi “Ayakların baş olduğu yerde kıyamet kopar” deyiverdi ve kıyamet koptu. Önceden de bir çiftçiye “Ananı al da git“, artarda şehitler verdiğimiz günlerde “Askerlik yan gelip yatma yeri değildir” demiş, İzmir’e “gavur” imasında bulunmuştu. Ama bu kez yaptığı gafı çevirmek daha güçtü. Başbakanımızın ifadesiyle “ayaklar” yürümek istediler; ama coplu, gaz bombalı “kollar” tarafından durduruldular.Sözlerimi yorum yapmadan, bir “eşek fıkrası” ile sonlandırayım ki kimse alınmasın, gocunmasın. Beynin organizasyonu ve tüm organlarının işbirliğiyle mutlu yaşayan eşeğin kalbi bir gün demiş ki “Beynin organizatörlüğünden bıktım, bundan sonra ben baş olmak istiyorum“. Organlar şaşırmışlar, “Saçmalama” demişler, ama nafile. Ciddiye alınmadığını gören kalp başlamış teklemeye! Eşeğin başı dönmüş, dizlerinin bağı çözülmüş. Çaresiz “Tamam” demişler, “Sen baş ol“. Ancak bir süre sonra karaciğer “Benim neyim eksik, ben baş olacağım” demiş ve etkinliklerini durdurmuş. Eşek sararmış, solmuş, başlamış kaşınmaya! Ve tüm organlar sırayla devralmışlar baş olmayı! Bir gün anüs çıkıp ta “Baş ben olacağım” dediğinde hepsi gülmeye başlamış ve anüs başlamış kendini kasmaya! Bağırsaklarını boşaltamayan, gaz bile çıkartamayan eşeğin karnı şişmiş, adım atacak hali kalmadığında organlar zorunlu olarak kabullenmişler, anüsün “baş” olmasını. Rivayet odur ki o günden bu yana eşeği “anüs” yönetirmiş.