Milliyet Ege 21.10.2007

Geçtiğimiz hafta Prof. Dr. Vamık Volkan’ın ”çatışma ve uzlaşı” konularındaki görüşlerinden yola çıkarak, Prof. Dr. Cemil Özcan’ın rektörlüğü döneminde Celal Bayar Üniversitesi’nde uzlaşı sağlayabilmek, huzur ve barış ortamı yaratabilmek için yaptıklarını yazmıştım. Bu yazımda da Prof. Özcan’ın neler yapmadığını aktarmak istiyorum sizlere…
Kin ve nefret duygularıyla hareket etmedi; geçmişe değil, geleceğe baktı. Yalan söylemedi, mavi boncuk dağıtmadı. Aklın, bilimin ve hukukun sınırlarını zorlamadı. Öğretim elemanlarını ve personelini fişlemedi; öncelikle kurumun çıkarlarını gözeterek, onları bilgi, deneyim ve yeteneklerine göre, en verimli çalışacaklarını düşündüğü işlerde görevlendirdi. Görevlerine devam etmeleri karşılığında, yöneticilerden istifa belgesi imzalamalarını istemedi. Rektörlük seçimleri öncesi hülle yöntemi ile atanan yöneticileri bile istifaya zorlamadı, tümünün sürelerini tamamlamalarına izin verdi. Atatürkçü Düşünce Derneği Yönetim Kurulu Üyesi, Atatürkçü Düşünce Kulübü Sorumlusu veya emekli subay olan hiçbir öğretim üyesi hakkında soruşturma açmadı, hiçbirinin yönetim görevine son vermedi veya istekleri dışında bir göreve göndermedi. Torpille eleman almadı, ilgili bölüm veya anabilim dalı içinde geniş uzlaşı aradı.
* * *
Prof. Özcan en uzlaşmaz görülen insanların bile karşı karşıya gelmelerine izin vermedi; aksine bu insanları yan yana getirdi. Örneğin benim gibi uzlaşması güç, iflah olmaz Atatürkçü bir rektör yardımcısı ile DYP ve MHP’nin görüşlerine yakın muhafazakar bir genel sekreteri (Necmettin Yalçın) yan yana getirerek çalıştırdı. Necmettin Bey’le başlangıçta birbirimizden hiç mi hiç hoşlanmamamıza rağmen, birbirimizi tanıyıp, anlamaya başladıkça dürüstlük, çalışkanlık, devletin çıkarlarını koruma ve kollama gibi birçok ortak noktada buluştuk. O beni özel sektör mantığıyla çalışmakla, ben de onu işleri yavaşlatmakla suçladım. Ben ona Ayvalık sızma zeytinyağını, o bana Erzincan tulum peynirini sevdirdi ve birlikte birçok işte başarı sağladık.
Örneğin önceki Meclis başkanımız Bülent Arınç, kendisinden tek isteğimiz olan Muradiye yerleşkesinin yolu konusunda sözünü tuttuğunda, yerel yöneticilerle anlaşmaya Necmettin Bey’le birlikte gittik, ön koşullar konusunda uzlaşı sağlamamızın ardından çıkan küçük pürüzler diğer rektör yardımcımız Prof. Dr. Cengiz Yılmaz tarafından halledildi. Sonuçta en önemli sorunumuz çözüldü, kazanan Celal Bayar Üniversitesi oldu.
* * *
Yapmadıklarının yanında, başaramadığı şeyler de oldu Prof. Dr. Cemil Özcan’ın. Örneğin ”Mesir Macunu Festivali”ni tanıtmak için Manisa Belediye Başkanı ile birlikte İstanbul’a gitmedi. Belediye ile ortaklaşa ”Uluslararası Türk Tasavvuf Kültürü ve Mevlana Sempozyumu” düzenlemedi ve sonuçta Belediye tarafından ”Manisa’nın Örnek Siması” seçilemedi.